Ze kent verlies, vele verliezen.

Het meest recente is het overlijden van haar vader.

Maar ook haar dochter ziet ze niet meer. Het contact is zelfs helemaal verbroken. Niet omdat zij het wil, ze houdt onvoorwaardelijk van haar dochter. Ook nu nog, ook al is dochter met haar man en kindjes, met de noorderzon vertrokken. Het gaat haar aan het hart. Vooral het feit dat ze haar kleinkinderen niet meer ziet. Stapelgek is ze op ze. Vooral met de oudste is er een bijzonder lijntje. Ze begrijpen elkaar zonder woorden.

En dan is er ook nog het verlies van haar zoontje. De tranen rollen over haar wangen. Hij mocht slechts 3 maanden oud worden. Wiegendood. Ze zegt dat ze dat goed verwerkt en afgesloten heeft.

Door al deze verliezen zit ze op slot. Haar hart en longgebied, het zit zo hartstikke vast daar. Er over praten gaat prima, alleen haar lijf wil maar niet loslaten.

Op tafel begin ik aan haar voeten. Een flinke ontlading in de vorm van tranen komt en daarna stoppen ze ook. Ik leg zachtjes mijn hand op haar hart. ‘Ik ga er van weg’, zegt ze. Ik vraag waar het goed voor is. ‘Om de pijn niet te voelen, om het te beschermen’.

Als ik vraag welke pijn ze aan het beschermen is, noemt ze het gemis van haar kleinkinderen.

‘Heb je ooit eerder zo’n pijn gevoeld?’, vraag ik. ‘Nee, met mijn zoontje was het niet zo’. Ik vraag of ze wil vertellen wat er gebeurd is op de bewuste dag.

‘De poes zat al voor de deur van de babykamer te wachten. Daaraan zag ik al dat er iets niet goed was. En op het moment dat ik de deur opende voelde ik de koude. Ik keek in het wiegje en zag dat Davy helemaal blauw was’. In de week na het overlijden heeft ze haar zoontje slechts nog 1x gezien, dat was in die tijd zo. Maar met haar vader heeft ze dat goed gemaakt, zegt ze. Daar is ze heel veel geweest. Aanraken kon ze vader niet en ook Davy heeft ze nooit meer vastgehouden.

Ik vraag of ik iets mag proberen. Het voelt alsof het gewoon niet rond is met Davy. Ik pak de energie van Davy erbij en geef het haar. Ze pakt hem stevig vast en een enorme ontlading volgt. Tranen van zo diep, tranen om Davy die nog niet gehuild zijn. Het was gewoon nog niet klaar. Het goed af kunnen ronden om het een plek te geven. Het is zo belangrijk.

‘Als ik thuiskom, pak ik zijn foto’s erbij’, zegt ze.

Een paar dagen later krijg ik een mailtje van haar. De foto’s heeft ze niet gepakt, die zitten op haar netvlies. Maar met een kop gemberthee op de bank heeft ze in stilte gezeten om daarna 2 uur te slapen. ‘Het voelt als een puzzelstukje op zijn plek’.

#rouw #complementeren #afsluiten #afronden #puzzelstukje #wiegendood #hart #longen #NUPA #cranio #lichaamswerk #energie #roepenvandeziel #verdriet #gemeberthee