“Wat zijn vader hem, zijn moeder en zusje had aangedaan was zo erg dat hij hem wel had kunnen vermoorden. Bijna had hij zelfs de daad bij het woord gevoegd, zodat zijn moeder en zusje verlost zouden zijn. Zo verantwoordelijk voelde hij zich over hen.

Om als klein manneke te overleven, had hij zich een leuk, lief jongetje aangemeten.

Ik leer hem ook kennen als een amicale, warme man, tevens een harde werker zich nog altijd heel verantwoordelijk voelend voor anderen.

Vandaag komt hij zijn boosheid weer tegen. Krampen in zijn buik. Alweer… Van alle kanten heeft hij de boosheid inmiddels aangekeken. Energetisch zelfs zijn vader ooit vermoord. De boosheid zit er en blijft er.

Ik vraag of hij vanuit zijn volwassen deel kan zien wat het is vanuit welke pijn zijn vader de dingen deed zoal hij ze deed. Dat kan hij, maar dan nog vindt hij dat zijn vader verantwoordelijk is. Ik vraag hem hoelang hij nog boos denkt te blijven.  Want zolang hij boos blijft, heeft zijn vader nog macht over hem en zal hij niet vrij zij.

Met dit inzicht en begrip vanuit zijn volwassene deel, kan hij zijn vader zien en vergeven. En ook alles wat hem aangedaan is ver (weg) geven. Dit keer vanuit zachtheid en liefde ipv uit hardheid zoals hij alle andere keren gedaan had. Daarop volgt ook de verzachting in zijn buik.

Het kleine manneke in hem voelt zich blijer, hij kan weer gaan spelen. Blij met het inzicht vanuit zijn volwassen zelf."