Tics en dwangen
Joep (11) komt bij me. Hij heeft last van tics, dwanghandelingen, een hoofd wat maar niet stopt en hij is vaak boos. Het liefste wil hij er niet meer zijn.
Op school gaat het eigenlijk vanaf de kleuterklas al niet lekker. Er was heel veel onveiligheid in de klas en de juffen waren gedurende zijn schoolperiode niet altijd even kundig gegeven de situaties in de klas.
Hij voelde zich niet gezien, niet begrepen. Een continu gevoel van dat hij het toch niet goed deed.
School dacht dat hij ADHD zou hebben en medicijnen zouden hem goed gaan helpen, werd er gezegd. Gelukkig heeft hij ouders die zagen dat er veel meer aan de hand was en de nodige paden al bewandeld hadden voordat ze bij mij komen.
Als ik Joep ontmoet zie ik een ontzettend mooi, open en zeer gevoelig jongetje. Hij vertelt enthousiast en is vrolijk. Ik zie ook dat hij een zekere vorm van verantwoordelijkheid op zijn schouders draagt die niet van hem is.
Ik bemerk bij mezelf dat ik absoluut niet geloof dat hij ADHD heeft. Wel zie ik dat hij alert is, alles opmerkt, hoort en ziet. Oftewel een nervus vagus die aandacht vraagt.
Ik ben ook blij te horen dat de ouders naar hun instinct geluisterd hebben en ze hem geen medicatie hebben gegeven.
Op tafel is al heel snel voelbaar hoe hij in de ontspanning kan zakken, zakken en nog meer kan zakken. Hoe hij spanningen los kan laten. Zijn knuffels lekker veilig vasthoudend.
In contact met zijn lijf zeg ik ook dat hij de verantwoordelijkheid van zich af mag laten glijden.
Als ik ook de nodige schedeltechnieken gedaan heb, vraag ik of ik alles gehad heb of dat hij nog ergens een hand nodig heeft. Hij voelt nog na en noemt zijn buik. De zonnevlecht, het centrum van autonomie, van daadkracht en vuur. Heel precies komt het, want hij vraagt of ik nog tijd heb, het ook nog wat hoger mag.
Heel ontspannen gaat hij weg en zijn ogen lichten op als zijn moeder zegt dat hij nog een keertje komen mag.
De keer erop vertelt zijn moeder dat het lang geleden is dat ze hem zo helder gezien heeft en dat hij ook veel rustiger is. Hij slaapt zo diep dat in de ochtend de vouwen in zijn gezichtje nog zichtbaar zijn. Ook de tics zijn al minder. En zelfs zijn jongere broertje merkte op dat het zo gezellig is aan de eettafel!
Inmiddels weet ik ook dat Joep officieel niet de oudste thuis is. Er is een kindje voor hem geweest wat helaas een miskraam werd. Het is belangrijk dat hij zijn plek gaat kennen. Hij is niet de oudste, maar de tweede. En dat de verantwoordelijkheid die hij onbewust op zich genomen heeft dus niet bij hem hoort maar bij de oudste.
Ik nodig zijn ouders uit om te vertellen over het zo gewenste kindje wanneer het moment zich aandient. Het wordt een heel mooi, warm en open gesprek waar het ook voor Joep duidelijk en voelbaar wordt dat hij de tweede is. Ook in het familiesysteem komt er meer rust.
In een periode van een paar maanden is er zoveel gebeurd. Joep is ook naar een andere school gegaan. Hij gaat graag naar school, zingt weer in huis en elke week zien zijn ouders nog meer spanning uit hem wegglijden. Ook de tics zijn een stuk minder.
Joep wordt weer Joep! Zonder medicatie!
#roepenvandeziel #lichaamswerk #bekkenklachten #spanningeninheup # psoas #muscleofthesoul #cranio #craniosacraal #nupa #Tiel #bindweefsel #fascie #ontspanning #voornaam #geboortenaam
