We gingen naar een osteopaat. Zij vond en voelde niets, zei letterlijk dat het een mama’s kindje was en daarmee was de kous af.

Ik kon het niet geloven. Verdrietig en radeloos reed ik naar huis met een huilende baby naast me in de auto.

In die tijd was ik actief in een borstvoedingsgroepje op internet. Eén van de dames daar drong er nu echt op aan dat ik naar een CranioSacraal therapeut moest.

Ik vertelde mijn verhaal aan de therapeut en halverwege onderbrak ze me. Ze had het al gezien, iets wat ik zelf ook al had gezien. Zijn hoofdje was wat scheef.

Ze corrigeerde het sphenoïd, het vlinderbot wat midden in je hoofd zit en bijna alle andere botten met elkaar verbindt.

Hoogstwaarschijnlijk was ons kind tijdens de versie die ze gedaan hadden omdat hij in stuit lag, niet lekker in mijn bekken gekomen. En met het ouder worden, gaan de schedelnaadjes en botten wat vaster zitten. Hij had enorme hoofdpijn als hij op zijn ruggetje lag en dus huilde hij...

Wat een opluchting!

Wel moesten we hem gaan leren dat hij zelf, zonder in de doek bij mij, kon gaan slapen.

Van een baby die nooit lachte en pijn had, transformeerde hij naar een baby die voluit kon lachen en vrolijk kon spelen.

Ik was zo geraakt door wat deze CranioSacraal therapeut kon doen voor zoveel kindjes en hun ouders, dat ik voelde dat ik dit ook wilde gaan doen. En wat een geluk dat ik met mijn papiertje Psychologie toegelaten werd bij het Upledger Instituut.

Morgen vieren we dat ik 13 jaar moeder ben van deze prachtknul!