We spreken over het wereldse gebeuren. Ze heeft er last van, is er klaar mee, het vreet aan haar. Spanningen in haar lijf. Alles doet zeer. Ze maakt zich zorgen over de toekomst. De kinderen, ook haar kind. De ongewilde erfenis waar onze kinderen mee opgezadeld gaan worden.

De zorgen kan ik niet wegnemen voor haar.

Wat wel kan is, het nieuws in welke vorm dan ook, het nieuws laten zijn. Een dag niet kijken, wil niet zeggen dat je wegkijkt. Wel dat je voor jezelf zorgt, zodat het je niet neemt.

Wat nemen dat doet het. Niet alleen bij haar.

Het lijf heeft pijn, alles is aangespannen, het hoofd vliegt alle kanten op.

Ik nodig haar uit op tafel. Door enkel al bewust te worden van dat ze spanningen vasthoudt, maakt dat ze los kan laten. Haar hoofd blijft druk. Gedachtes die opploppen. Ik ga naar haar hoofd, laat haar voelen hoe ze kan rusten in haar hoofd, waardoor het hoofd als vanzelf stil wordt. Ik maak contact met haar hart, open de vleugels van haar hart. Verbind verschillende chakra’s met elkaar, zodat de energie nog meer kan stromen en ze los laat. Ik ben stil, het lijf weet wat het doen mag door de uitnodigende aanrakingen.

Als we klaar zijn zegt ze: ‘Wow, ik voel me zo ontspannen dat zelfs de spieren in mijn gezicht zo ontspannen zijn, dat ik amper kan praten’. Ik zeg ‘stil maar, je hoeft niets te zeggen’, laat haar in het moment en zeg haar gedag.